Beeld: Guido Frackers
10 november 2020
Mijn collega Karin de Galan van School voor Training schreef een blog over de zwemlessen die ik gaf aan haar dochter.
Ze startte bij een zwemschool en in het ondiepe ging alles nog goed. Ze mocht spelletjes doen met lieve juffen en meesters die zelf meezwommen en voortdurend enthousiast aangaven hoe goed ze het wel niet deed.
Maar toen het diepe. Andere zwemleraren. Van het type “bruller” die voortdurend de nadruk legden op wat ze fout deed. “Neeee, wat zeg ik nou!? Belletjes blazen!”. Je raadt het al, ze ging er niet beter van zwemmen. Het enige wat zich ontwikkelde was een flinke tegenzin voor zwemles.
Karin en ik zijn goede collega’s. Zodoende wist ze dat ik in een ver verleden ook zwemjuf ben geweest. Zij vroeg me daarom of ik eens met haar wilde zwemmen. Dat deed ik natuurlijk graag.
Hoe dat ging lees je hier.
En Karin, trainer in hart en nieren maakte natuurlijk meteen de verbinding tussen mijn zwemles en trainen: kies de zone van naaste ontwikkeling, daag uit, doe wat nodig is en vooral: speel!
